باقر لاریجانی رئیس پژوهشگاه غدد و متابولیسم با اشاره به اهمیت مراقبت از زخمهای دیابتی اظهار کرد: زخمهای ناشی از دیابت یکی از شایعترین و مهمترین عوارض بیماری دیابت هستند. به طور کلی حدود 15درصد بیماران مبتلا به دیابت در طول دوره بیماری خود دچار زخمهای دیابتی میشوند و حدود 15 درصد از این زخمها ممکن است بهسختی کنترل شوند یا بهبود نیابند. عامل اصلی بروز این زخمها، افزایش مزمن قند خون است که بهتدریج باعث آسیب به اعصاب (نوروپاتی دیابتی)، کاهش حس در پاها، و اختلال در جریان خون نواحی انتهایی بدن میشود. در چنین شرایطی، کوچکترین خراش یا بریدگی میتواند تبدیل به زخم دیابتی مزمن شود. افزون بر این، عفونتهای باکتریایی که روی زخم سوار میشوند، وضعیت را پیچیدهتر کرده و روند بهبود را کند میکنند.
مجموعه این عوامل دستبهدست هم میدهند تا بهبود زخم دیابتی دشوار شود یا روند درمان به تأخیر بیفتد. بنابراین، کنترل دقیق قند خون، مراقبت از پوست و پا، و مراجعه منظم به پزشک برای پایش وضعیت زخم از اهمیت ویژهای برخوردار است. اگر درمان مناسب برای زخم دیابتی در زمان مناسب آغاز شود، احتمال بهبودی کامل افزایش مییابد. در کنار درمانهای دارویی و پانسمانهای تخصصی، رعایت دستورات پزشک، کنترل قند خون، تغذیه مناسب و پیشگیری از فشار یا آسیب مجدد به محل زخم از مهمترین اصول مراقبت محسوب میشود. بیماران باید بهصورت روزانه پاهای خود را بررسی کنند، از کفشهای مناسب استفاده نمایند و از قرار دادن پا در معرض حرارت یا سرما خودداری کنند. همچنین، در صورت مشاهده هرگونه زخم یا تغییر رنگ پوست، لازم است فوراً به پزشک معالج مراجعه شود. رعایت اصول بهداشتی، شستوشوی صحیح زخم، و عدم استفاده از داروهای خانگی بدون تجویز پزشک نقش مهمی در جلوگیری از پیشرفت زخم دارد. هدف اصلی در درمان زخمهای دیابتی، پیشگیری از عفونت و قطع عضو است و این امر تنها با مراقبت مستمر و کنترل دقیق دیابت امکانپذیر است.
تاریخ انتشار :
1404/08/20
کد :
46723
تعداد بازدید:
121