درد مفاصل و عضلات از عوارض کرونا

 اگرچه درگیری ریوی در بیماران مبتلا به کووید بارز است اما عوارض اسکلتی عضلانی ناشی از بیماری کووید عمدتا در دوره حاد به دلیل اهمیت بیشتر بازگردانی ثبات قلبی عروقی ریوی و در درازمدت به دلیل سهل انگاری بیماران و مراقبین آنها، دچار ساده انگاری می‌شوند. در مراحل حاد عمده  تلاش کادر درمان معطوف به درمان‌های دارویی ضد ویروسی و ضدالتهابی برای حفظ جان بیماران و کاهش شدت درگیری بیمار است و بعضا عدم توجه به وضعیت دهی صحیح بیمار و رخوت و خستگی بیمار ناشی از ابتلا می‌تواند مفاصل و عضلات را در وضعیت مرضی قرار دهد. در دراز مدت نیز با رد شدن نگرانی‌های فاز حاد بسیاری از بیماران از علائم عوارض اسکلتی عضلانی شکایت دارند. طبق مطالعات انجام شده، 50 درصد بیماران مبتلا به کووید درد عمومی بدن را تجربه می‌کنند؛ دیگران نیز به نسبت‌های متفاوتی از درد عضلات، مفاصل و به طور مشخص کمردرد جدید رنج می‌برند. ‌درد عضلات، درد مفصل، گلودرد، درد شکم، درد قفسه سینه و سر درد معمولا همراه با عوارض ریوی رخ می‌دهند اما این علایم ممکن است حتی به صورت تکی در بیماران رخ دهند. بخشی از بیماران کووید نیز ممکن است تنها با علامت کمردرد به پزشک یا فیزیوتراپیست مراجعه کنند و پس از بررسی‌های بیشتر و انجام تست‌های تشخیصی ابتلای وی به کووید مشخص شود. بنابر این به همه همکاران کادر درمان که در خط اول ارزیابی بیماران هستند توصیه می‌شود تمامی بیماران را مبتلای بالقوه در نظر بگیرند و اقدامات احتیاطی را در برخوردها لحاظ کنند. علاوه بر فاز حاد بیماری، برخی از بیماران در دراز مدت از شرایطی تحت عنوان " کووید دراز مدت" تجربه می‌کنند. محققین هنوز پیرامون علت و علائم این شرایط در حال مطالعه هستند اما عمده این بیماران پس از 4 هفته یا بیشتر پس از شروع بیماری، علائم این سندروم را نشان می‌دهند.در یک مطالعه‌ای که اخیرا انجام شده است محققین متوجه شده‌اند که بیماران مبتلا به کووید در دراز مدت از 50 نوع مختلف علائم در دراز مدت رنج می‌برند. علاوه بر عوارض ماندگار ریوی، قلبی عروقی و عصبی، دردهای مزمن به طور خاص در بیماران کووید درازمدت باید در نظر گرفته شوند. 10 تا 20 درصد بیماران بستری، 4 هفته پس از ترخیص همچنان از درد شکایت دارند. این مقدار در بیماران بستری شده در بخش‌های مراقبت‌های ویژه بیش از 30 درصد است. این علائم در کنار اختلالات روحی ناشی از قرنطینه، ایزوله شدن و خستگی می‌تواند کیفیت زندگی بیماران را کاهش دهد و از بازگشت بیمار به زندگی پیشین وی جلوگیری کند. همواره پیشگیری بر درمان مقدم است. به بیماران توصیه می‌شود در شرایط مختلف بستری با نظارت و راهنمایی فیزیوتراپیست تمرین درمانی مناسب اعم از تنفسی، قلبی، هوازی و عمومی بدن را انجام دهند.دسترسی به فیزیوتراپیست می‌تواند از طریق مشاوره از راه دور و بسترهای اینترنتی انجام شود. در مواردی استفاده از ابزارهای تمرینی تنفسی مانند اسپیرومتر تشویقی می‌تواند با افزایش حجم و ظرفیت‌های ریوی باعث افزایش اکسیژن فرد و کاهش خستگی وی شود. علاوه بر این آموزش پوزیشن دهی صحیح و راه اندازی ایمن توسط فیزیوتراپیست و تغییر وضعیت در طی روز منجر به پیشگیری از خستگی، زخم بستر، درد عضلات و تسهیل خروج ترشحات تنفسی فرد می‌گردد. بیماران با مراجعه به کلینیک فیزیوتراپی، پس از ارزیابی دقیق توسط متخصص فیزیوتراپیست تحت درمان های الکتروتراپی، مکانوتراپی، آب درمانی، تمرین درمانی قرار گیرند و زودتر به زندگی عادی باز گردند . همچنین در مواردی بیمار نیاز به مشاور متخصصین تغذیه و روانشناسی شناختی دارند.

ریحانه مقتدری_واحد تحقیق و توسعه آزمایشگاه پاتوبیولوژی نوبل