چربی پلاسمای خون و ابتلا به آلزایمر

 به گزارش سایمکس، در این تحقیقات که در مجله‌یTranslational Psychiatryمنتشر شده است محققان تفاوت میان چربی پلاسمای افراد مبتلا به آلزایمر و افراد سالم را در سنین ۷۵ تا ۹۷ سال بررسی کرده‌اند. آلزایمر یک بیماری سیستم عصبی است که با از دست رفتن تدریجی حافظه و سایر نقص‌های شناختی همراه است. اگرچه که این بیماری یکی از چالش‌های بزرگ قرن ۲۱ در حوزه‌ی سلامت و اقتصاد است اما هنوز بر روی علت بروز این بیماری اتفاق نظر وجود ندارد. دکتر نادی بریدی(Nady Braidy)، محقق اصلی این مقاله از آزمایشگاه تحقیقاتی پیری مغز اظهار کرد عدم وجود درمان مناسب و راه‌های پیشگیری از بیماری بر اهمیت یافتن نشانه‌های زیستی برای تشخیص زودهنگام بیماری می‌افزاید. به نظر می‌رسد چربی خون روشی امیدوار کننده برای تشخیص آلزایمر باشد. در ادامه بیان کرد اگرچه مطالعات زیادی بر روی ارتباط چربی و بیماری آلزایمر انجام شده است اما مطالعات کمی بر روی چربی موجود در پلاسمای خون تمرکز داشته است.در این تحقیقات ارتباط میان خطر ژنتیکی ابتلا به آلزایمر و چربی خون بررسی شده است.فایده‌ی استفاده از مطالعات لیپیدومیک(بررسی چربی خون) در تحقیقات مربوط به نشانگرهای زیستی این است که به طور همزمان صدها چربی شناسایی و اندازه‌گیری می‌شود و از این روش می‌توان برای نقشه‌برداری از تغییرات بیوشیمیایی در بیماری‌ها و درمان‌ها استفاده کرد. با این حال هنگام بررسی چربی پلاسما در بیماری آلزایمر یک چالش اساسی وجود دارد و آن عدم انتقال و عبور همه‌ی چربی‌ها از سد خونی مغزی و رسیدن آن‌ها به مغز است.
دکتر بریدی اظهار کرد افزایش سن ممکن است بر روی سد خونی مغزی تغییراتی ایجاد کند و بر روی چربی و آمیلوئید بتا که ترکیبات اصلی پلاک‌های آمیلوئید موجود در مغز مبتلایان به آلزایمر هستند نیز اثر بگذارد.
بر طبق این تحقیقات ژن‌های مربوط به آلزایمر بر روی چربی‌های دخیل در ایجاد این بیماری اثر می‌گذارند و پیامدهای ناشی از بیماری از جمله التهاب را تقویت می‌کنند. پروفسور پرمیندر ساچدف(Perminder Sachdev) از نویسندگان این مقاله می‌گوید: اندازه‌گیری چربی‌های پلاسما به وسیله‌ی طیف‌سنج جرمی بینشی جدید در مورد مکانیسم آلزایمر به ما می‌دهد و همچنین به یافتن هدف‌هایی جدید برای تولید دارو کمک می‌کند.