HIV

HIV یک رترویروس نقص ایمنی انسانی

HIV ویروسی از خانواده Retroviridae وجنس Lentivirus میباشد. بسیاری از گونه های پستانداران توسط رترو ویروس ها آلوده می شوند ، که به طور مشخص منجر به بیماری های طولانی مدت میشوند. رترو ویروس ها به صورت ویروس RNA دار تک رشته ای وارد سلول هدف شده ودر آنجا ژنوم آنها توسط یک رونویسی معکوس رمزگذاری میشود .ژنوم ویروسی به DNA دو رشته تبدیل می شود. DNA ویروسی حاصل سپس به هسته سلول وارد شده ودر DNA سلولی ادغام می شود. ویروس پس از ادغام ، ممکن است پنهان شود و به ویروس و سلول میزبان آن اجازه می دهد تا از شناسایی توسط سیستم ایمنی جلوگیری شود. متناوباً ، ممکن است ویروس رونویسی شود و ژنوم های جدید RNA و پروتئین های ویروسی تولید شود که به عنوان ذرات ویروس جدید بسته بندی و از سلول آزاد می شوند که چرخه تکثیر را از نو آغاز می کنند. HIV ویروسی است که در درجه اول اجزای سیستم ایمنی بدن انسان مانند سلول های CD4 + T ، ماکروفاژها و سلول های دندریتیک را آلوده می کند. این رتروویروس به طور مستقیم و غیرمستقیم سلول های CD4 + T را از بین می برد.اکنون شناخته شده است که HIV از طریق دو مسیر موازی بین سلولهای CD4 + T گسترش می یابد: گسترش بدون سلول و گسترش سلول به سلول ، یعنی از مکانیسم های گسترش ترکیبی استفاده می کند. در گسترش بدون سلول ، ذرات ویروس از یک سلول T آلوده جوانه می زنند ، وارد خون / مایع خارج سلول می شوند و پس از یک برخورد تصادفی ، سلول T دیگری را آلوده می کنند. HIV همچنین می تواند با انتقال مستقیم از یک سلول به سلول دیگر توسط فرآیند گسترش سلول به سلول منتشر شود. مکانیسم های ترکیبی انتشار HIV به تکثیر مداوم ویروس در برابر درمان های ضد ویروسی کمک می کند. HIV عامل بیماری است که به HIV / AIDS معروف است. دو نوع HIV مشخص شده است: HIV-1 و HIV-2.
HIV-1:
ابتدا ویروس HIV کشف شد که به آن LAV یا HTLV-III نیز گفته می شد). این ویروس ، نسبت به نوع دوم عفونی تر است و علت اکثر عفونت های HIVدر سطح جهان است.
HIV-2:
عفونت HIV-2 در مقایسه با HIV-1 کمتر است و بیانگر آن است که افراد کمتری در معرض HIV-2 ثرار میگیرند . به دلیل ظرفیت نسبتاً ضعیف در انتقال آن ، HIV-2 تا حد زیادی در غرب آفریقا محدود شده است.
شیوع HIV:
در سال 2019 ، برآورد تعداد عفونت های HIV در ایالات متحده 34800 و میزان آن 12.6 (در هر 100000 نفر) بود. بر اساس گروه سنی ، تعداد سالانه عفونت های HIV در سال 2019 ، در مقایسه با سال 2015 ، در میان افراد 13 تا 24 ساله و افراد 45 تا 54 سال کاهش یافته است ، اما در بین سایر گروه های سنی دیگر ثابت مانده است.
علائم بالینی :
تب ، لرز ، عرق شبانه ، درد عضلانی ، گلودرد ، خستگی ، تورم غدد لنفاوی و زخم دهان. این رتروویروس در برخی از افراد علائمی شبیه آنفلوانزا را طی 2 تا 4 هفته پس از عفونت (که عفونت حاد HIV نامیده می شود) نشان میدهد. این علائم ممکن است چند روز یا چند هفته ادامه داشته باشد. اما برخی از افراد ممکن است در حین عفونت حاد HIV احساس بیماری نکنند. این علائم به این معنی نیست که شما HIV دارید. سایر بیماری ها می توانند همین علائم را ایجاد کنند.
تأخیر بالینی:
علائم اولیه مرحله ای به نام تأخیر بالینی ، HIV بدون علامت یا HIVمزمن دنبال می شود. بدون درمان ، این مرحله از تاریخ طبیعی عفونت HIV می تواند از حدود سه سال تا بیش از 20 سال (به طور متوسط ، حدود هشت سال) طول بکشد. در حالی که به طور معمول در ابتدا علائم کمی وجود دارد یا هیچ علائمی وجود ندارد ، در پایان این مرحله بسیاری از افراد تب ، کاهش وزن ، مشکلات دستگاه گوارش و دردهای عضلانی را تجربه می کنند. همچنین بین 50 تا 70 درصد افراد به لنفادنوپاتی تعمیم یافته مداوم مبتلا می شوند که با بزرگ شدن غیر قابل توضیح و غیر دردناک بیش از یک گروه از غدد لنفاوی (غیر از کشاله ران) برای بیش از سه تا شش ماه مشخص می شود.
علائم اصلی ایدز.
سندرم نقص ایمنی اکتسابی (AIDS) به عنوان عفونت HIV یا تعداد سلول های CD4 + T زیر 200 سلول در هر میکرو لیتر یا وقوع بیماری های خاص مرتبط با عفونت HIV تعریف می شود. در صورت عدم وجود درمان خاص ، حدود نیمی از افراد آلوده به HIV طی ده سال به ایدز مبتلا می شوند. شایعترین شرایط اولیه که هشدار دهنده وجود ایدز است ، پنومونی پنوموسیستیس (40٪) ، کاندیدیازیس مری است. سایر علائم شایع شامل عفونت های مکرر دستگاه تنفسی است.
ایدز و سرطان:
عفونت های فرصت طلب ممکن است توسط باکتری ها ، ویروس ها ، قارچ ها و انگل ها ایجاد شوند که به طور معمول توسط سیستم ایمنی بدن کنترل می شوند. اینکه کدام عفونت رخ دهد ، تا حدی به وجود ارگانیسم های رایج در محیط فرد بستگی دارد. این عفونت ها ممکن است تقریباً بر روی هر سیستم اندامی تأثیر بگذارند. افراد مبتلا به ایدز در معرض خطر ابتلا به سرطان های مختلف ناشی از ویروس ، از جمله سارکوم کاپوسی ، لنفوم بورکیت ، لنفوم اولیه سیستم عصبی مرکزی و سرطان دهانه رحم هستند. سارکوم کاپوسی شایع ترین سرطان است که در 10٪ تا 20٪ افراد مبتلا به HIV رخ می دهد. دومین سرطان شایع لنفوم است که علت مرگ تقریباً 16٪ افراد مبتلا به ایدز است و در 3٪ تا 4٪ نشانه اولیه ایدز است. هر دو این سرطان ها با ویروس هرپس انسانی 8 (HHV-8) در ارتباط هستند. سرطان دهانه رحم به دلیل ارتباط آن با ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) بیشتر در مبتلایان به ایدز اتفاق می افتد. سرطان ملتحمه (لایه ای که قسمت داخلی پلک ها و قسمت سفید چشم را می پوشاند) نیز در مبتلایان به HIV شیوع بیشتری دارد. علاوه بر این ، افراد مبتلا به ایدز به طور مکرر علائم سیستمیک مانند تب طولانی مدت ، تعریق (به خصوص در شب) ، تورم غدد لنفاوی ، لرز ، ضعف و کاهش ناخواسته وزن دارند. اسهال یکی دیگر از علائم رایج است که در حدود 90٪ افراد مبتلا به ایدز وجود دارد. آنها همچنین می توانند تحت تأثیر علائم مختلف روانپزشکی و عصبی مستقل از عفونت ها و سرطان های فرصت طلب قرار بگیرند.
را ه های انتقال ویروس HIV:
این ویروس در درجه اول با رابطه جنسی محافظت نشده ، انتقال خون آلوده ، سوزن های زیر پوستی و همینطور از مادر به کودک در دوران بارداری ، زایمان یا شیردهی منتقل میشود. برخی از مایعات بدن ، مانند بزاق ، عرق و اشک ، ویروس را منتقل نمی کنند.
انتقال جنسی:
شایعترین حالت انتقال HIV از طریق تماس جنسی با فرد آلوده است.، الگوی انتقال در کشورهای مختلف متفاوت است. از سال 2017 ، بیشترین انتقال ویروس HIV در ایالات متحده در مردانی رخ داده است که با مردان رابطه جنسی برقرار کرده اند (82٪ از تشخیص های جدید HIV در مردان 13 ساله و بالاتر- 70٪ از کل تشخیص های جدید). در ایالات متحده ، مردان همجنس گرا و دوجنس گرای 13 تا 24 ساله حدود 92٪ از تشخیص های جدید HIV را در بین مردان در گروه سنی خود و 27٪ از تشخیص های جدید را در میان مردان همجنسگرا و دوجنسگرایی تشکیل می دهند. با توجه به تماس های غیر همجنس محافظت نشده ، به نظر می رسد احتمال انتقال HIV در هر عمل جنسی در کشورهای کم درآمد چهار تا ده برابر بیشتر از کشورهای با درآمد بالا است. در کشورهای کم درآمد ، خطر انتقال از زن به مرد 0.38 درصد در هر عمل ، و انتقال از مرد به زن 0.30 درصد در هر عمل تخمین زده می شود. برآورد معادل برای کشورهای با درآمد بالا 0.04٪ در هر عمل برای انتقال از زن به مرد و 0.08٪ در هر عمل برای انتقال از مرد به زن است. خطر انتقال از مقاربت مقعدی بالا است ، که در هر عمل در هر دو جنس و همجنسگرایی 1.4-1.7٪ تخمین زده می شود. در حالی که خطر انتقال از رابطه جنسی دهانی نسبتاً کم است ، اما هنوز هم وجود دارد. خطر هر عمل برای مقاربت دهانی پذیرا 0/04٪ تخمین زده می شود. در شرایط مربوط به تن فروشی در کشورهای کم درآمد ، خطر انتقال از زن به مرد 2.4 درصد در هر عمل و انتقال از مرد به زن 0.05 درصد در هر عمل تخمین زده شده است. خطر انتقال در حضور بسیاری از عفونت های مقاربتی و زخم های دستگاه تناسلی افزایش می یابد. به نظر می رسد زخم های دستگاه تناسلی خطر را تقریباً پنج برابر افزایش می دهد. سایر عفونتهای منتقله از راه مقاربت جنسی ، مانند سوزاک ، کلامیدیا ، تریکومونیازیس و واژینوز باکتریایی ، با افزایش نسبتاً کمتری در خطر انتقال همراه است. بار ویروسی یک فرد آلوده عامل مهمی در انتقال جنسی و انتقال از مادر به کودک است. در طول 2.5 ماه ابتلا به عفونت HIV ، عفونت فرد به دلیل بار ویروسی زیاد مرتبط با HIV حاد ، دوازده برابر است. اگر فرد در مراحل آخر عفونت باشد ، میزان انتقال تقریباً هشت برابر است.کارگران جنسی تجاری (از جمله کسانی که در پورنوگرافی هستند) احتمال ابتلا به HIV بیشتر است. رابطه جنسی خشن می تواند عاملی باشد که با افزایش خطر انتقال ارتباط دارد. همچنین اعتقاد بر این است که حمله جنسی خطر انتقال HIV را افزایش می دهد ، زیرا کاندوم به ندرت پوشیده می شود ، احتمالاً ضربه فیزیکی به واژن یا راست روده وجود دارد و ممکن است خطر ابتلا به عفونت های مقاربتی همزمان بیشتر باشد.
مایعات بدن:
دومین روش شایع انتقال HIV از طریق خون و فرآورده های خونی است. در ایالات متحده ، مصرف کنندگان مواد مخدر وریدی 12٪ موارد جدید HIV در سال 2009 را تشکیل می دهند و در برخی مناطق بیش از 80٪ افرادی که دارو تزریق می کنند ، HIV مثبت هستند.HIVدر حدود 90٪ از انتقال خون با استفاده از خون آلوده منتقل می شود. در کشورهای پیشرفته خطر ابتلا به HIV از طریق انتقال خون بسیار کم است (کمتر از یک در نیم میلیون) که در آنجا انتخاب اهدا کننده و غربالگری HIV انجام می شود. در کشورهای کم درآمد ، فقط نیمی از تزریقات ممکن است به طور مناسب غربالگری شود (از سال 2008) ، و تخمین زده می شود که حداکثر 15٪ از عفونت های HIV در این مناطق از طریق انتقال خون آلوده و فرآورده های خونی ناشی از ، 5٪ و 10٪ عفونتهای جهانی است. به دست آوردن HIV از طریق پیوند اعضا و بافت امکان پذیر است ، اگرچه این امر به دلیل غربالگری نادر است.تزریقات پزشکی ناامن در شیوع ویروس HIV در جنوب صحرای آفریقا نقش دارند. در سال 2007 ، بین 12 تا 17 درصد از عفونت ها در این منطقه به استفاده از سرنگ پزشکی نسبت داده شده است. افرادی که خال کوبی ، سوراخ کردن و ایجاد زخم انجام می دهند یا در حال انجام آن هستند ، از نظر تئوری در معرض خطر عفونت هستند اما هیچ مورد تأیید شده ای ثبت نشده است. انتقال ویروس اچ آی وی توسط پشه ها یا حشرات دیگر امکان پذیر نیست.
روش های پیشگیری از ویروس HIV:
• مطمئن ترین راه پیشگیری از انتقال جنسی بیماری ایدز، پرهیز از تماس جنسی غیرمتعارف و یا ارتباط جنسی در چارچوب روابط صحیح خانوادگی است. ارتباط جنسی باید ترجیحاً انحصاری و با یک فرد شناخته شده صورت گیرد، فردی که خود رفتار جنسی پرخطر نداشته است. استفاده از کاندوم از ابتدای فعالیت جنسی، پرهیز از رفتارهای نامتعارف جنسی مثل نزدیکی از مقعد، نزدیکی در هنگام عادت ماهانه و غیره خطر انتقال بیماری را کاهش می‌دهد.
• پرهیز از اعتیاد بهترین راه پیشگیری از انتقال بیماری از راه سرنگ آلوده است. پرهیز از اعتیاد تزریقی، پرهیز از تزریق‌های مکرر با یک سرنگ و پرهیز از تزریق دسته جمعی با یک سرنگ خطر انتقال را کاهش می‌دهد.
• استفاده از وسایل شخصی مثل تیغ، احتراز از خالکوبی و حجامت غیربهداشتی، ختنه آقایان زیر نظر پزشک در محیط هایی کاملا بهداشتی از جمله بیمارستان ها –مطب دکتر- مراکز درمانی مطمئن باید انجام شود که از راه‌های پیشگیری از بیماری‌اند.
• درمان بیماری‌های مقاربتی جنسی نیز به محافظت از بیماری کمک می‌کند.
پاتوفیزیولوژی:
چرخه تکثیر HIV:
ویروس پس از ورود به بدن ، یک دوره تکثیر سریع دارد که منجر به فراوانی ویروس در خون محیطی می شود. در طی عفونت اولیه ، سطح HIV ممکن است به چندین میلیون ذره ویروس در هر میلی لیتر خون برسد. این پاسخ با کاهش قابل توجه تعداد سلولهای CD4 + T در گردش همراه است.ویروس حاد تقریباً همیشه با فعال شدن سلولهای T CD8 + که سلولهای آلوده به HIV را از بین می برند و متعاقباً با تولید آنتی بادی یا تبدیل مجدد همراه است ، ارتباط دارد. تصور می شود که پاسخ سلول CD8 + T در کنترل سطح ویروس مهم باشد ، که با بهبود تعداد سلول های CD4 + T ، اوج می گیرد و سپس کاهش می یابد. پاسخ سلول CD8 + T خوب با کندتر شدن پیشرفت بیماری و پیش آگهی بهتر مرتبط است ، اگرچه ویروس را از بین نمی برد.در نهایت ، HIV با تخریب سلولهای CD4 + T باعث ایدز می شود. این رتروویروس سیستم ایمنی بدن را ضعیف می کند و باعث عفونت های فرصت طلب می شود. سلول های T برای پاسخ ایمنی ضروری هستند و بدون آنها ، بدن نمی تواند با عفونت ها مبارزه کند یا سلول های سرطانی را از بین ببرد. مکانیسم کاهش سلولهای CD4 + T در مراحل حاد و مزمن متفاوت است. در طی مرحله حاد ، لیز سلولی ناشی از HIV و از بین بردن سلولهای آلوده توسط سلول های T CD8 + باعث کاهش سلول CD4 + T می شود ، اگرچه آپوپتوز نیز ممکن است یک عامل باشد. در طی مرحله مزمن ، به نظر می رسد عواقب فعال سازی ایمنی عمومی همراه با از دست دادن تدریجی توانایی سیستم ایمنی بدن برای تولید سلول های T جدید ، کاهش آهسته تعداد سلول های CD4 + T را نشان می دهد. اگرچه علائم کمبود ایمنی در ایدز از سالها قبل بعد از آلوده شدن فرد ظاهر نمی شود ، اما بیشترین میزان از دست دادن سلول CD4 + T در هفته های اول عفونت اتفاق می افتد ، به خصوص در مخاط روده که اکثر لنفوسیت های موجود در بدن است .دلیل از دست دادن ترجیحی سلولهای CD4 + سلولهای مخاطی این است که اکثر سلولهای CD4 + سلول مخاطی پروتئین CCR5 را بیان می کنند که HIV از آن به عنوان گیرنده مشترک برای دسترسی به سلول ها استفاده می کند ، در حالی که فقط بخش کوچکی از سلول های CD4 + T در جریان خون چنین کاری را انجام دهد. یک تغییر ژنتیکی خاص که پروتئین CCR5 را در صورت وجود در هر دو کروموزوم تغییر می دهد به طور بسیار مثر از عفونت HIV-1 جلوگیری می کند.
HIV در حین عفونت حاد سلولهای بیانگر CD4 + T را جستجو و از بین می برد. یک پاسخ ایمنی شدید در نهایت عفونت را کنترل می کند و مرحله نهان بالینی را آغاز می کند. سلولهای CD4 + T در بافتهای مخاطی بخصوص تحت تأثیر قرار می گیرند. همانند سازی مداوم HIV باعث می شود حالت فعال سازی ایمنی عمومی در کل فاز مزمن ادامه یابد. فعال سازی سیستم ایمنی ، که با افزایش وضعیت فعال شدن سلولهای ایمنی و آزاد شدن سیتوکین های پیش التهاب منعکس می شود ، از فعالیت چندین محصول ژن HIV و پاسخ ایمنی به تکثیر مداوم HIV ناشی می شود. همچنین با خرابی سیستم نظارت بر ایمنی سد مخاط دستگاه گوارش ناشی از کاهش سلولهای CD4 + T مخاطی در طی مرحله حاد همراه میباشد.
بررسی و سنجش تست های HIV به روش الایزا و PCR:
این ویروس دربدن به مدت زمان 0-1.5-3-6-ماه و یک سال بعد از آلودگی توسط تست الایزا و 1 ماه بعد از آلودگی توسط تست PCR مورد سنجش قرار میگیرد.
طبقه بندی ها:
برای طبقه بندی HIV و بیماریهای مرتبط با HIV برای اهداف نظارتی از دو سیستم اصلی مرحله بندی بالینی استفاده می شود:
• سیستم مرحله بندی بیماری WHO برای عفونت و بیماری HIV ،
• سیستم طبقه بندی CDC برای عفونتHIV.
• سیستم طبقه بندی CDC بیشتر در کشورهای پیشرفته پذیرفته می شود. از آنجایی که سیستم مرحله بندی WHO به آزمایشات آزمایشگاهی نیاز ندارد ، بنابراین با شرایط محدود منابع موجود در کشورهای در حال توسعه مناسب است ، جایی که می تواند برای کمک به راهنمایی مدیریت بالینی نیز مورد استفاده قرار گیرد. علیرغم اختلافات ، این دو سیستم امکان مقایسه برای اهداف آماری را فراهم می کنند. سازمان بهداشت جهانی برای اولین بار در سال 1986 تعریفی برای ایدز ارائه داد. از آن زمان ، طبقه بندی WHO چندین بار به روز شده و گسترش یافته است ، آخرین نسخه در سال 2007 منتشر شده است. سیستم WHO از دسته های زیر استفاده می کند:
• عفونت اولیه HIV: ممکن است بدون علامت باشد یا با سندرم حاد رترو ویروسی همراه باشد .
مرحله I: عفونت HIV با تعداد سلولهای CD4 + T (همچنین به عنوان تعداد CD4 شناخته می شود) بیش از 500 در هر میکرولیتر (میکرولیتر یا میلی متر مکعب) خون بدون علامت است. ممکن است شامل بزرگ شدن غدد لنفاوی عمومی باشد.
مرحله دوم: علائم خفیف ، که ممکن است شامل تظاهرات جزئی پوستی و عفونت های مکرر دستگاه تنفسی فوقانی باشد. تعداد CD4 کمتر از 500 در میکرولیتر
مرحله III: علائم پیشرفته ، که ممکن است شامل اسهال مزمن غیرقابل توجیه برای بیش از یک ماه ، عفونت های شدید باکتریایی از جمله سل ریه و تعداد CD4 کمتر از 350 در میکرولیتر باشد
مرحله IV یا ایدز: علائم شدید ، که شامل توکسوپلاسموز مغز ، کاندیدیازیس مری ، نای ، برونش یا ریه ها و سارکوم کاپوسی است. تعداد CD4 کمتر از 200 / میکرولیتر
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریهای ایالات متحده همچنین یک سیستم طبقه بندی برای HIV ایجاد کرده و آن را در سالهای 2008 و 2014 به روز کرد. این سیستم عفونت های HIV را بر اساس شمارش CD4 و علائم بالینی طبقه بندی می کند و عفونت را در پنج گروه توصیف می کند. در سنین بالاتر از شش سال عبارت است از:
مرحله 0: زمان بین آزمایش HIV منفی یا نامشخص بعد از آزمایش مثبت کمتر از 180 روز است.
مرحله 1: تعداد CD4 ≥ 500 سلول در میکرولیتر و بدون شرایط تعیین کننده ایدز.
مرحله 2: تعداد CD4 200 تا 500 سلول در میکرولیتر و بدون شرایط تعیین کننده ایدز است.
مرحله 3: تعداد CD4 ≤ 200 سلول / میکرولیتر یا شرایط تعریف کننده ایدز.
ناشناخته: اگر اطلاعات کافی برای انجام هر یک از طبقه بندی های فوق در دسترس نباشد.


پایش سریالی سلولهای T CD8 /CD4 در افراد مبتلا به HIV

عفونت ایدز (HIV )عامل تغییرات معنی دار تعداد لنفوسیتهای +CD4 و +CD8 در خون می باشد. پس از 6 ماه از ابتلا به عفونت HIV و بالا رفتن مقادیر آنتی بادی در سرم این بیماران، مقادیر CD4 به میزان 30 %کاهش یافته، در صورتی که مقادیر CD8 تا 40 %افزایش می یابد و نسبت CD8/CD4 نیز کاهش می یابد. افراد سالم معمولاً مقادیر CD4 حدود 1000سلول بر میکرولیتر و نسبت CD8/CD4 بالای یک را دارا می باشند. اندازه گیری سطح سلول های CD4 به منظور تصمیم گیری جهت آغاز پروفیلاکسی بر علیه پنومونی ناشی از پنوموسیستیس کارینی و نیز شروع در مان ضد ویروسی و همچنین تعیین پیش آگهی مبتلایان به عفونت ایدز استفاده می شود به طوریکه مقادیر CD4 کمتر از 400 سلول بر میکرولیتر عموماً با پیش آگهی بیماری ایدز مرتبط است و مقادیر CD4 کمتر از 200 سلول بر میکرولیتر احتمالاً دال بر عفونت پنوموسیستیس کارینی می باشد. ارزیابی نقص ایمنی در ارتباط با پیوند عضو نیز با تعیین فنوتیپ لنفوسیتها امکانپذیر می گردد. هم اکنون لنفوم ها و بیماریهای لنفوپرولیفراتیو ( ایجاد شده با لنفوسیتها) را بر اساس نوع غالب لنفوسیت موجود در بیماری طبقه بندی و درمان می کنند. در بعضی موارد، پیش آگهی این بیماریها به نوع لنفوسیت موجود بستگی دارد. شاخص های پیش آگهی CD4 ، راهنمایی برای اداره کردن نشانه های بیمار است. آگاهی بر این موضوع موجب می شود که بیمار و پزشک با خیال آسوده مراقبتهای روتین را ادامه دهند. افزایش در لنفوسیت های+CD8 منحصر به عفونت HIV نمی باشد و در خیلی از واکسیناسیونها و امراض ویروسی افزایش گذرای مقادیر +CD8 مشاهده می شود. به منظور افتراق عفونت HIV از سایر عفونتهای ویروسی، شمارش مطلق لنفوسیتهای +CD4 و +CD8 بسیار حائز اهمیت می باشد و نسبت CD8/CD4 به تنهایی کافی نیست. در افراد نادری گهگاه همراه با تظاهرات نقص ایمنی، سطوح CD4 به طور غیر معمول کاهش یافته در صورتی که هیچ شواهدی از عفونت HIV مشاهده نمی شود. به این بیماران "لنفوسیتوپنی CD4 ناشناخته" اطلاق می گردد. این بیماران اغلب دارای لنفوسیتوپنی سلولهای T+ CD4 همراه با کاهش در لنفوسیتهای T+ CD8 ، لنفوسیتهای B و سلول های NK) سلولهای طبیعی کشنده) می باشند. تغییرات حدواسط در مقادیر CD4 ،CD8 و میزان CD8/CD4 بسته به سن، جنس و نژاد متفاوت میباشد. بیشترین مقادیر مطلق لنفوسیتها در طفولیت می باشد و با افزایش سن کاهش می یابد. جمعیت آسیایی ( بویژه در مردان) درصد میانگین پایین تری از سلول های CD3 و CD4 ،و نسبت پایین تری از CD8/CD4 را نشان می دهند.
وقتی افراد مبتلا به HIV تحت درمان قرار نمی گیرند ، آنها معمولاً طی سه مرحله پیشرفت می کنند. اما داروی HIV می تواند پیشرفت بیماری را کند یا جلوگیری کند. با پیشرفت در درمان ، پیشرفت در مرحله 3 امروزه کمتر از روزهای اولیه HIV است.
مرحله 1: عفونت حاد HIVافراد مقدار زیادی ویروس در خون دارند. آنها بسیار مسری هستند.برخی از افراد علائم شبیه آنفولانزا دارند. این پاسخ طبیعی بدن به عفونت است.
اما برخی از افراد ممکن است بلافاصله یا اصلا احساس بیماری نکنند.اگر علائمی شبیه به آنفولانزا دارید و فکر می کنید ممکن است در معرض HIV قرار داشته باشید ، به دنبال مراقبت های پزشکی باشید و آزمایش عفونت حاد را بخواهید.فقط آزمایش های آنتی ژن / آنتی بادی یا آزمایش های اسید نوکلئیک (NAT) می توانند عفونت حاد را تشخیص دهند.
مرحله 2: عفونت مزمن HIV:
به این مرحله عفونت بدون علامت HIV یا تأخیر بالینی نیز گفته می شود.HIVهنوز فعال است اما در سطح بسیار کمی تولید مثل می کند.در این مرحله ممکن است افراد هیچ علائمی نداشته باشند یا بیمار شوند.بدون مصرف داروی HIV ، این دوره ممکن است یک دهه یا بیشتر طول بکشد ، اما برخی از آنها ممکن است سریعتر پیشرفت کنند.افراد می توانند در این مرحله HIV را منتقل کنند.در پایان این مرحله ، میزان HIV در خون (که بار ویروسی نامیده می شود) بالا رفته و تعداد سلول CD4 کاهش می یابد. با افزایش سطح ویروس در بدن ، ممکن است فرد علائمی داشته باشد و فرد به مرحله 3 منتقل شود.افرادی که طبق دستورالعمل داروی HIV استفاده می کنند هرگز به مرحله 3 منتقل نمی شوند.
مرحله 3: سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز):
شدیدترین مرحله عفونت HIV.دراین افراد چنان سیستم ایمنی آسیب دیده است که به تعداد فزاینده ای از علائم بیماری های شدید مبتلا می شوند که به آنها عفونت های فرصت طلب گفته می شود.هنگامی که تعداد سلول های CD4 در آنها به زیر 200 سلول در میلی متر می رسد ، یا اگر به عفونت های فرصت طلب خاصی مبتلا شوند ، تشخیص ایدز را دریافت می کنند.افراد مبتلا به ایدز می توانند از نظر ویروسی زیاد باشند و بسیار عفونی باشند.بدون درمان ، افراد مبتلا به ایدز به طور معمول حدود سه سال زنده می مانند.
درمان :
درمان HIVشامل مصرف دارویی است که میزان HIV را در بدن شما کاهش می دهد.به داروی HIV درمان ضد ویروسی (ART) گفته می شود.هیچ درمانی موثر برای HIV وجود ندارد. اما با مراقبت های پزشکی مناسب می توانید HIV را کنترل کنید.اکثر افراد می توانند ظرف مدت شش ماه ویروس را کنترل کنند.مصرف داروی HIVاز انتقال سایر بیماری های مقاربتی جلوگیری نمی کند. مصرف داروی HIV طبق دستورالعمل به شما در کاهش ویروس و تعداد سلول های CD4 کمک می کند.داروی HIV می تواند بار ویروسی را بسیار کم کند (سرکوب ویروسی نامیده می شود). سرکوب ویروسی به معنای داشتن کمتر از 200 نسخه از ویروس HIV در هر میلی لیتر خون است.داروی HIV می تواند بار ویروسی را آنقدر کم کند که آزمایش نتواند آن را تشخیص دهد (بار ویروسی غیرقابل شناسایی است)اگر بعد از شروع درمان HIV ویروس شما کاهش یابد ، این بدان معناست که درمان تاثیرگذار است. میزان دوز مصرفی دارو ختما باید زیر نظر پزشک باشد. اگر از داروهای خود صرف نظر کنید ، ، به شما این امکان را می دهد که به سرعت ویروس HIV افزایش یابد. که می تواند سیستم ایمنی بدن شما را ضعیف کرده و بیمار شود. درمان IL-7 منجر به افزایش قابل توجهی در تعداد سلولهای CD4 + T آلوده به ویروس که در آن یک DNA یکپارچه HIV در هر میلی لیتر خون است می شوند.
آیا داروی HIV عوارض جانبی دارد؟
داروی HIV می تواند در برخی افراد عوارض جانبی ایجاد کند. با این حال ، همه عوارض جانبی را تجربه نمی کنند. شایعترین عوارض جانبی هستند
تهوع و استفراغ
اسهال
مشکل خوابیدن
دهان خشک
سردرد
راش
سرگیجه
خستگی
درد
میتواند از عوارض مصرف دارو باشد که حتما باید با پزشک مربوطه مشورت شود.
https://www.cdc.gov/hiv/basics/livingwithhiv/treatment.html
https://www.cdc.gov/hiv/basics/whatishiv.html
https://www.cdc.gov/dotw/hiv-aids/index.html
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3663425/