ثبت یک حافظه درسلول‌ توسط عفونت اچ‌آی‌وی

  افراد مبتلا به HIV اغلب از التهاب مزمن رنج می برند، حتی اگر درمان ضد رتروویروسی HIV را به یک بیماری قابل کنترل تبدیل کرده است. این می تواند آنها را در معرض افزایش خطر ابتلا به بیماری های همراه مانند بیماری های قلبی عروقی و اختلال عملکرد عصبی شناختی قرار دهد که می تواند تأثیر قابل توجهی بر طول عمر و کیفیت زندگی آنها داشته باشد. اکنون، مطالعه جدیدی منتشر شده است، توضیح می دهد که چرا التهاب مزمن ممکن است رخ دهد و چگونه سرکوب یا حتی ریشه کن کردن HIV در بدن ممکن است آن را برطرف نکند. دانشمندان دانشگاه جورج واشنگتن نشان دادند که چگونه یک پروتئین HIV به طور دائمی سلول‌های ایمنی را به گونه‌ای تغییر می‌دهد که باعث واکنش بیش از حد آنها به سایر عوامل بیماری‌زا می‌شود. هنگامی که پروتئین به سلول‌های ایمنی معرفی می‌شود، محققان دریافتند که ژن‌های موجود در سلول‌های مرتبط با التهاب روشن می‌شوند یا بیان می‌شوند. این ژن‌های پیش التهابی، حتی زمانی که پروتئین HIV دیگر در سلول‌ها وجود ندارد، بیان می‌شوند. به گفته محققان، این “حافظه ایمونولوژیک” از عفونت اصلی HIV دلیلی است که افراد مبتلا به HIV مستعد ابتلا به التهاب طولانی مدت هستند و آنها را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری های قلبی عروقی و سایر بیماری های همراه قرار می دهد. تیم تحقیقاتی سلول های ایمنی انسان را در شرایط آزمایشگاهی جدا کردند و آنها را در معرض پروتئین HIV Nef قرار دادند. مقدار Nef وارد شده به سلول ها مشابه مقدار موجود در حدود نیمی از افراد آلوده به HIV است؛ که داروهای ضد رتروویروسی مصرف می کنند که بار HIV غیرقابل شناسایی است. پس از مدتی، محققان یک سم باکتریایی را برای ایجاد یک پاسخ ایمنی از سلول‌های در معرض Nef معرفی کردند. در مقایسه با سلول هایی که در معرض پروتئین HIV قرار نگرفته بودند، سلول های در معرض Nef سطح بالایی از پروتئین های التهابی به نام سیتوکین ها تولید کردند. وقتی این تیم ژن‌های سلول‌های در معرض Nef را با ژن‌های سلول‌هایی که در معرض Nef قرار نگرفته‌اند مقایسه کردند، ژن‌های پیش‌التهابی را شناسایی کردند که در نتیجه قرار گرفتن در معرض Nef در وضعیت آماده برای بیان بودند. بوکرینسکی توضیح داد ما این حافظه ایمونولوژیک پیش‌التهابی را دیده‌ایم که با سایر عوامل بیماری‌زا گزارش شده و اغلب به عنوان «ایمنی آموزش‌دیده» از آن یاد می‌شود. در حالی که این “ایمنی آموزش دیده” به عنوان یک فرآیند ایمنی مفید برای محافظت در برابر عفونت های جدید تکامل یافته است، در موارد خاص ممکن است به نتایج پاتولوژیک منجر شود. تأثیر نهایی به طول این حافظه بستگی دارد و حافظه گسترده ممکن است زمینه ساز شرایط التهابی طولانی مدت باشد، مانند عفونت HIV یا کووید طولانی مدت.