آینده مطالعات سرطان بر ساختار ژنتیکی متکی است

 نزدیک به 2 دهه از زمانی که ژنوم انسان برای اولین بار توالی یابی شد، می گذرد. این دانش نوظهور از سال 2003 رسما وارد عصر جدیدی شده و البته هنوز سوالات بی پاسخ زیادی در مورد نحوه عملکرد ژنوم ما وجود دارد. در حالی که تعیین توالی ژنوم انسان بینش بسیار زیادی در مورد نحوه عملکرد سلول ‌ها و بدن ما ارائه کرده است، درک روشنی از مکانیسم‌ های ژنتیکی زیربنای بسیاری از بیماری‌های رایج و سلامت ما مبهم باقی مانده است. یکی از دلایل موضوع فوق، این است که در حالی که دی ان ای ما اطلاعاتی را رمزگذاری می کند که به ما اجازه می دهد سلول ها و بافت های خود را توسعه داده، رشد کنیم و در صورت آسیب دیدگی، خود را ترمیم کنیم، بیان ژن های ما توسط مکانیسم های دیگری کنترل می شود. بر اساس کشفیات انجام شده مشخص شد، برای اینکه ژن ‌های ما بیان شوند، ابتدا باید خوانده یا رونویسی شوند و سپس مولکول‌ هایی که برای آنها کد گذاری می‌ کنند ساخته یا ترجمه شوند. در واقع کشف این شرایط، کلید پیشرفت درمان سرطان است و محققان امیدوارند با توسعه دانش ژنتیک، این بیماری کشنده را درمان کنند. پروفسور تروور گراهام، استاد رشته ژنومیک و تکامل در موسسه تحقیقات سرطان  لندن، در این رابطه اظهار کرد بسته به نحوه تا شدن، دی ان ای می تواند بر بیان ژن ها تأثیر بگذارد. منطق این است که اگر دی ان ای تماماً در هم پیچیده باشد، احتمال این که آن ژن‌ها در دسترس ماشین آلات برای استخراج نباشند و خاموش شوند، افزایش می یابد. در حالی که اگر آنها در نواحی گره‌ نخورده در دی ان ای مستقر باشند، ژن ‌ها می ‌توانند بیان شوند. این نوعی کنترل اپی ژنتیکی است. از نظر تاریخی ما سرطان را نتیجه تجمع جهش در سلول ها می ‌دانستیم و تمرکز زیادی روی علل محیطی جهش های سرطانی داشتیم که خطر ابتلا به سرطان های خاص را در افراد افزایش می دهد. با این حال باید اذعان داشت که آینده مطالعات سرطان نه بر شرایط محیطی که بر ساختار ژنتیکی متکی است.