سرطان پستان تولید انسولین را سرکوب می کند

 سرطان پستان و دیابت نوع 2، دو بیماری کاملاً متفاوت به نظر می رسند. با این حال، تحقیقات گذشته ارتباطاتی میان این دو بیماری کشف کرده اند. به عنوان مثال، زنان مبتلا به دیابت، 20 تا 27 درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان پستان هستند. همچنین مقاومت به انسولین که یک مشخصه کلیدی دیابت می باشد، با بروز سرطان پستان و احتمال بقای ضعیف مرتبط است.مطالعات نشان می دهند که خطر ابتلا به دیابت، دو سال پس از تشخیص سرطان پستان شروع به افزایش می کند و تا 10 سال پس از تشخیص، این خطر در بازماندگان سرطان پستان، 20 درصد بیشتر از سایر زنان هم سن و سال آن ها است.اما این پیوندهای اپیدمیولوژیک قطعی نبوده و برخی از مطالعات هیچ ارتباط واضحی میان این دو بیماری نیافته اند. اکنون دانشمندان دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو، مکانیسم بیولوژیکی احتمالی که این دو بیماری را به یکدیگر مرتبط می کند، توصیف کرده اند. طبق بررسی های محققان، سرطان پستان، تولید انسولین را سرکوب می کند که منجر به بروز دیابت می شود و از طرف دیگر اختلال در کنترل قند خون به رشد تومور می انجامد.محققان می گویند، در این مطالعه، ما توضیح داده ایم که چگونه سلول ‌های سرطانی، عملکرد جزایر پانکراس را مختل می ‌کنند تا انسولین کمتری تولید کنند و این منجر به افزایش سطوح گلوکز خون در بیماران مبتلا به سرطان پستان می شود.به گفته پژوهشگران، مقصران اصلی، وزیکول‌ های خارج سلولی (EV) هستند. کره‌ های توخالی که توسط سلول ‌هایی ترشح یا ریخته می ‌شوند که DNA، RNA، پروتئین‌ ها، چربی ‌ها و سایر مواد را بین سلول ‌ها منتقل می ‌کنند.در این مورد مشخص شده که سلول ‌های سرطانی، microRNA-122 را به داخل وزیکول‌ ها ترشح می‌ کنند. وقتی وزیکول ‌ها به پانکراس می ‌رسند، می‌ توانند وارد سلول ‌های جزایر مسئول تولید انسولین شده و محموله miR-122 خود را توزیع کنند که به عملکرد حیاتی این جزایر در حفظ سطح طبیعی گلوکز خون آسیب می زنند.محققان توضیح می دهند، سلول های سرطانی نسبت به سلول ‌های سالم، گلوکز بیشتری مصرف می کنند که منجر به تقویت و رشد تومور می شود. تومورهای سرطان پستان با افزایش گلوکز خون که به راحتی توسط سلول های سرطانی قابل استفاده است، غذای خود را ساخته و در عین حال سلول های طبیعی را از این ماده مغذی ضروری محروم می کنند.این تحقیق که با استفاده از مدل ‌های موش انجام شد، نشان داد که رهاسازی آهسته گلوله‌ های انسولین یا یک داروی کاهش ‌دهنده گلوکز به نام مهارکننده SGLT2 کنترل طبیعی گلوکز را در حضور تومور سینه بازیابی کرده و به نوبه خود رشد تومور را سرکوب می ‌کند.مهارکننده ‌های miR-122 که اتفاقاً اولین داروهای مبتنی بر miRNA هستند که وارد آزمایش ‌های بالینی می‌ شوند، می توانند گامی مهم در جهت درمان سرطان پستان باشند.