افرادی که بینایی خود را از دست می دهند ارتباط خود را با محیط اطراف از دست می دهند ولی افرادی که شنوایی خود را از دست می دهند ارتباط خود با انسانها را از دست می دهند. بسیاری از کودکان در بدو تولد در صورت کاهش شنوایی یا عدم شنوایی اگر درمان نشوند ممکن است اختلال گفتار و عملکرد و تغییر مسیر زندگی پیدا کنند. اختلال شنوایی در سنین بالا نیز می تواند باعث گوشه گیری، آلزایمر و افسردگی شده و بدنبال آن اختلال عملکردی فرد را بدنبال خواهد داشت. کاهش شنوایی ممکن است مادرزادی باشد و یا اکتسابی در طول عمر فرد اتفاق بیفتد. کاهش شنوایی مادر زادی ممکن است به صورت ژنتیکی باشد که در این صورت ممکن است یکی از والدین ژن مبتلا به کاهش شنوایی را دارا باشد. کاهش شنوایی مادر زادی حتی می تواند منشاء غیر ژنتیکی داشته باشد که در اثر تماس مادر با بعضی مواد سمی مثل داروها یا عفونتها در دوران بارداری اتفاق بیفتد . ابتلاء مادر به عفونتهای مانند سرخک یا آبله مرغان در دوران بارداری یا خود کودک می تواند باعث آسیب شنوایی گردد. حدود 30 درصد کودکان کم شنوا یا ناشنوا، مبتلا به کم شنوایی ژنتیکی هستند.
علاوه بر موارد فوق، علل دیگری شامل تولید موم گوش به مقدار زیاد، اختلالات رگ‌های خونی ( از جمله بالا بودن فشارخون) ، صدمه به سر، ابتلا به تومور ، لخته‌های خونی که به رگ‌های کوچک تغذیه‌کننده عصب شنوایی می‌روند را از دیگر علل و عوامل بروز ناشنوایی عنوان می شود. ابتلا به بیماری هایی مثل مولتیپل اسکلروز (ام. اس)، سیفلیس، اختلالات انعقاد خون، عفونت ویروسی مثل اوریون نیز می تواند عاملی برای ناشنوایی گردد. قرار گرفتن طولانی مدت و مداوم افراد در معرض صداهای 85 دسی‌بل یا قوی‌تر نیز یکی از عوامل مهم ابتلا به کم شنوایی می باشد ، بنابراین افرادی که در محیط کاری خود به طور مداوم در معرض صداهای بلند قرار دارند لازم است بهداشت حرفه ای را رعایت نموده و حتما از وسایل ایمنی جهت جلوگیری از آسیب های شنوایی استفاده کنند. اکثر افراد بالای 65 سال در شنیدن صداهای زیر (با فرکانس بالا) مشکل دارند بنابراین بالا رفتن سن نیز می تواند یکی از علل بروز کم شنوایی باشد.
تاریخ انتشار :
1402/07/09
کد :
43734
تعداد بازدید:
397