این نشانه ها می گوید تیروئید شما پرکار است

 علایم پرکاری شامل طپش قلب، تعریق زیاد، عصبانیت، بی‌قراری، کاهش وزن و اثرات سوء آن بر قلب و عروق است. ‌همچنین عضلات اعصاب، کلیه، مغز، ریه، تولیدمثل و سایر سیستم‌های بدن سبب ناتوانی فرد ‌شده و در موارد شدید، به ویژه در افراد مسن اگر درمان نشود سبب از کار افتادگی و حتی مرگ می‌شود. ‌درمان پرکاری تیروئید از سه طریق امکان‌پذیر است. از داروهای ضدتیروئید، تجویز ید رادیواکتیو و عمل جراحی در 80 سال گذشته برای درمان پرکاری استفاده شده اما هر یک دارای کاستی‌ها و عوارضی است. ‌دو روش ید رادیواکتیو و عمل جراحی، پرکاری را درمان می‌کنند ولی در اکثر موارد سبب کم‌کاری تیروئید می‌شوند که درمان آن تا آخر عمر داشته به ویژه در سالمندان با مشکلاتی همراه است. شایان ذکر است که تجویز لووتیروکسین برای کم‌کاری تیروئید در نیمی از افراد حالت درستکاری تیروئید را به طور مستمر و دائمی ایجاد نمی‌کند و در 10-20 درصد بیماران نیز با اختلالات در اعمال عصبی روانی و قدرت عضلانی، افزایش وزن، افزایش چربی‌های خون و اختلال در عوامل خطر بیماری‌های قلبی عروقی همراه است.
درمان با داروهای ضدتیروئید بسیار موثر است ولی در 6 ماه اول با عوارضی همراه است؛ به علاوه پس از مدت درمان متعارف که 18 ماه است بعد از قطع دارو در 50 درصد موارد بیماری پرکاری تیروئید ممکن است عود کند.  ‌سوال این بود که چرا دانشمندان و پژوهشگران دنیا 18 ماه درمان با داروهای ضدتیروئید را انتخاب کرده بودند که پس از قطع دارو 50 درصد بیماران عود پرکاری تیروئید را داشته باشند. در نیمی از بیماران که پس از 18 ماه درمان عود پرکاری تیروئید را تجربه می‌کردند، طبق راهنماهای بین‌المللی، ید رادیواکتیو درمانی یا جراحی انجام می‌شد که منجر به کم‌کاری تیروئید در اکثریت قریب به اتفاق بیماران می‌گردید. از حدود 40 سال پیش ما به دنبال راه‌حل‌های جدید درمانی بودیم که از قطع یک عضو (تیروئید) و درمان تمام عمر بیمار با لووتیروکسین جلوگیری کند. تجربیات طولانی مدت ما این واقعیت را نشان داد که درمان بیش از 60 ماه با داروهای ضدتیروئید می‌تواند از بروز پرکاری تیروئید پس از قطع دارو بکاهد و 85 درصد بیماران بدون مصرف هیچ دارویی به صورت طبیعی زندگی کنند. ‌عامل تحریک کننده غده تیروئید و پرکار کردن آن (آنتی‌بادی محرک گیرنده TSH) در نیمی از بیماران حداقل 5 سال طول می‌کشد که به میزان طبیعی بازگردد. دانشمندان طول مدت درمان تا 1.5 سال را با درمان تا 4 سال مداوم مقایسه کرده و چون تفاوتی در بهبود کامل بیماری (پس از قطع داروی ضدتیروئید) مشاهده نشده بود. ‌طول مدت کمتر را انتخاب کرده بودند؛ در حالی که بهبودی کامل در اکثر بیماران زمانی اتفاق می‌افتد که بیمار حداقل 5 سال با داروی ضدتیروئید درمان شده باشد.در مقایسه درمان طولانی مدت با داروهای ضدتیروئید بر درمان با ید رادیواکتیو دریافتیم که در بیمارانی که داروی ضدتیروئید مصرف می‌کنند وزن بدن طبیعی‌تر و غلظت چربی‌های سرمی پایین‌تر است. بیماران سریع‌تر به وضعیت درستکاری تیروئید می‌رسانند و طی سال‌ها نوسانات هورمونی آنها و وقوع کم‌کاری زیربالینی یا پرکاری زیربالینی کمتر است. یافته‌های مطالعات اکوکاردیوگرافی بیماران نیز به نفع آنها است که داروی ضدتیروئید مصرف می‌کنند تا آنهایی که پس از درمان با ید رادیواکتیو کم‌کار شده و لووتیروکسین استفاده می‌نمایند.
تجربیات ما در مصرف داروهای ضدتیروئید برای درمان پرکاری تیروئید به مدت 25 سال موثر بودن و بی‌ضرر بودن دارو را نشان داده است. اکثر عوارض دارویی در چند ماه اول و حداکثر یک سال اول درمان ظاهر می‌شود؛ کمتر از 3 درصد عوارض خفیف پس از سال اول دیده شده و هیچ عارضه شدیدی با مصرف داروی متداول ضدتیروئید (متی‌مازول) در بیش از 1600 بیمار گزارش نشده است. لذا برای آنها که دچار عود پرکاری تیرویئد می‌شود، می‌توان برای طولانی مدت از این دارو با میزان بسیار کم استفاده کرد. ما پیشنهاد کرده‌ایم که مصرف متی‌مازول برای پرکاری تیروئید برای طولانی مدت (و حتی همه عمر) مانند داروهایی که مادام‌العمر برای درمان صرع، بیماری‌های غیرواگیر و روماتیسمی مصرف می‌شود توسط جامعه پزشکی پذیرفته شود.