ویروس HPV در زمان آمیزش جنسی و تماس مستقیم بین پوست افراد منتقل می شود و اغلب افرادی که دچار این عفونت می شوند از آن بی‌خبر هستند چون در بدن آنها نشانه‌ای وجود ندارد، اما در مواردی می‌تواند ضایعات پیش‌سرطانی یا سرطانی هم ایجاد کند. ابتلا به بیماری‌های منتقل‌شونده از راه مقاربت جنسی که اغلب آنها ماندگار و گاهی نیز درمان ناپذیر هستند. ضمن آنکه بروز این گونه بیماری‌ها اضطراب و سرخوردگی‌هایی نیز با خود به دنبال خواهد آورد. آگاهی، مراقبت و پیشگیری مانع از بروز بیماری‌های مقاربتی و مشکلات ناشی از آن می‌شود. ضمن آنکه کنترل این خطرات احتمالی نیز چندان سخت نیست و به‌آسانی و با افزایش دانش سلامت جنسی یا سواد جنسی قابل‌مقابله است. انکار یا نادیده گرفتن این موضوع به هر علت می‌تواند باعث بروز بیماری‌های مقاربتی زیادی شود؛ به ویژه بیماری‌هایی که در درازمدت می‌توانند به عوارض ناگوارتری منجر شوند، مانند سرطان‌های ناشی از پایپلوماویروس‌ها که از طریق جنسی منتقل می‌شوند. پاپیلوما ویروس که به نام ویروس زگیل تناسلی معروف است توسط ویروس‌های خانواده پاپیلوما ایجاد می‌شود و با برخورد پوست فرد آلوده خصوصا در هر نوع رابطه جنسی با پوست و مخاط فرد سالم منتقل می‌شود. در اغلب موارد فرد بدون علامت و ضایعات در نواحی تناسلی و دهانی (به ویژه مردان) قدرت انتقال آلودگی به دیگران را به صورت بالقوه دارد. نداشتن علامت در بسیاری موارد موجب اهمال در کنترل و مراقبت بیماری می‌شود. به همین دلیل آلودگی با سرعت بیشتری گسترش پیدا می‌کند؛ خصوصا بین افرادی که روابط جنسی متعددی دارند. آلوده شدن فرد می‌تواند در بلند مدت به بروز انواع سرطان در نواحی تناسلی، دهان و گلو در هر دو جنس زن و مرد منجر شود. ویروس پاپیلوما در اغلب موارد خود به خود از بدن فرد مبتلا پاک‌سازی می‌شود. ولی این آلودگی در بعضی افراد ماندگار می‌شود و چون عامل ویروسی درمان قطعی ندارد، فرد آلوده در صورت رعایت نکردن نکات بهداشتی جنسی می‌تواند باعث آلودگی دیگران شود. فردی که علایم و ضایعات پاپیلومایی (زگیل) دارد، بعد از درمان این ضایعات، باز هم نیاز به پایش و غربالگری منظم برای پیشگیری از سرطان دارد. بیشتر بیماری‌های منتقل‌شونده از راه جنسی با رعایت اصول بهداشتی قابل‌پیشگیری هستند؛ می‌توان به پایبندی به اصول خانواده یا بهره‌گیری از وسایل کنترل بیماری‌های منتقل شونده از راه جنسی مانند کاندوم؛ البته نه به‌صورت قطعی اشاره کرد. امروزه در مورد بیماری پایپلومای جنسی؛ به ویژه مواردی که با احتمال خطر بالای ابتلا به سرطان همراه هستند این امکان وجود دارد که با واکسیناسیون هدفمند گروه‌های مستعد (فعال از نظر جنسی) بتوان از خطر ابتلا به بیماری و هم بار روانی بر نظام سلامت و جامعه کاست. با توجه به نیاز جامعه جوان امروزی کشور، ارتقای سواد سلامت جنسی جامعه و حمایت همگانی ارگان‌های مسئول شامل مجموعه سیستم آموزشی، فرهنگی و رسانه‌ای از سیستم سلامت کشور در این زمینه، قرارگیری واکسن پاپیلوما در برنامه واکسیناسیون کشور و حمایت از موارد مرتبط با تولید واکسن و کیت‌های تشخیصی/غربالگری مناسب می‌تواند در نهایت به نتایج مطلوبی برسد.
تاریخ انتشار :
1401/03/08
کد :
41835
تعداد بازدید:
718