راهی برای تزریق اکسیژن به جریان خون یافت شد

 در موارد شدید، بیماران از دستگاه تنفس مصنوعی استفاده می کنند، اما این دستگاه‌ها اغلب کمیاب بوده و می ‌توانند مشکلاتی از جمله عفونت و آسیب به ریه‌ ها ایجاد کنند. بر اساس یافته های مطالعات اخیر، دانشمندان ممکن است اکنون به پیشرفتی دست یافته باشند که می تواند به طور قابل توجهی بر نحوه استفاده از ونتیلاتورها تأثیر بگذارد. علاوه بر تهویه مکانیکی سنتی، تکنیک دیگری به نام اکسیژن‌ رسانی غشایی خارج بدنی (ECMO) وجود دارد که در آن خون به خارج از بدن منتقل می‌ شود تا اکسیژن اضافه شده و دی اکسید کربن حذف شود. به لطف یک کشف جدید، اکنون می توان اکسیژن را مستقیماً اضافه کرده و خون بیمار نیازمند انتقال به خارج از بدن نباشد. در شرایطی مانند هیپوکسمی مقاوم به درمان که می تواند با قرار گرفتن در دستگاه تنفس مصنوعی ایجاد شود، داشتن این رویکرد در دسترس می تواند جان انسان ها را نجات دهد.محققان در مقاله جدید خود می نویسند در صورت موفقیت، فناوری توصیف شده ممکن است به جلوگیری یا کاهش بروز آسیب ریه مرتبط با ونتیلاتور در اثر هیپوکسمی مقاوم کمک کند. این روش جدید با هدایت یک مایع مملو از اکسیژن از طریق یک سری نازل بسیار کوچک، کار می کند. حباب های اکسیژن در این فرآیند بسیار کوچکتر از گلبول های قرمز خون هستند و این امر بدان معنی است که آنها می توانند مستقیماً و بدون مسدود کردن رگ های خونی به جریان خون تزریق شوند. به گفته پژوهشگران، یک غشای لیپیدی برای پوشاندن حباب‌ها قبل از اضافه شدن به خون استفاده می‌ شود که از سمی شدن و از چسبیدن حباب ‌ها به یکدیگر جلوگیری می ‌کند. پس از تزریق محلول، غشاء حل شده و اکسیژن آزاد می شود. در آزمایش‌ هایی که بر روی خون اهدایی انسان انجام شد، سطح اشباع اکسیژن خون را می‌ توان در عرض چند دقیقه از 15 درصد به بیش از 95 درصد افزایش داد. محققان اعلام کردند که نکته مهم این است که این دستگاه ها به ما امکان کنترل دوز اکسیژن تحویلی و حجم مایع مصرفی را می دهند که هر دو پارامترهای حیاتی در مدیریت بیماران بدحال هستند. وارد کردن اکسیژن به بدن مانند این یک عمل متعادل کننده دشوار است، زیرا اگر مقدار زیادی یا خیلی کم یا به روشی اشتباه اضافه شود، می ‌تواند به سرعت عوارض ایجاد کند. اکنون محققان می ‌خواهند قبل از اینکه به سراغ آزمایش ‌های انسانی بروند، فناوری خود را روی حیوانات بزرگ ‌تر آزمایش کنند.در شرایطی که پزشکان قادر به جایگزینی کامل ونتیلاتورها یا پشتیبانی حیاتی اکسیژن‌ رسانی غشایی خارج بدنی به شکل فعلی نیستند، امید است که دستگاه جدید بتواند بهتر برای حفظ جان بیماران عمل کند. محققان در انتها یادآور می شوند که دستگاه ما می تواند به طور بالقوه در دستگاه های تنفس مصنوعی موجود ادغام شده و امکان ادغام یکپارچه در جریان کار بالینی موجود را فراهم کند.